Hoeden.

Ik greep de man bij zijn kladden en vroeg: ‘Bent u niet Willem Amsheek?’ Zijn kleren deden vermoeden dat hij het niet was, maar het hoedje dat hij droeg leek gemaakt te zijn voor iemand die tijdens het vrijen graag ‘Oh Willem, Willem Amsheek!’ hoorde roepen. Ik hoop dat ik deze bewering niet nader hoef te onderbouwen als ik vertel dat het een geruit hoedje was met een smalle rand en een ondiepe gleuf in het midden. Juist ja, een typische Amsheek. (Een kenner zal zeggen: ‘Men zou zich in dit geval kunnen vergissen met een Frans de Hoek of zelfs een Rene Koogwaarts’, maar dan zou die kenner mij onderschatten. Ik weet van hoedjes.)
De man lachte en zei: ‘U vergist zich!’
Ik liet zijn kladden los en zei: ‘Ik zie aan uw hoedje dat u een Willem Amsheek bent. Ik ben er zo één, ziet u’.
De man trok bleek weg. Hier had hij duidelijk niet op gerekend. ‘U heeft gelijk, ik ben een Willem Amsheek. Maar mijn vrouw is met mij getrouwd in de veronderstelling dat ik een Frans de Hoek ben. Zij weet niet van hoedjes, ziet u’.
‘Dat is inderdaad een lastig parket’, zei ik, ‘Maar wellicht kan ik u uit de brand helpen.’ Ik pakte voorzichtig het hoedje van zijn hoofd en de man kromp zichtbaar ineen. Ik haalde een hoedenschaar uit mijn zak en knipte zonder dat iemand het kon zien een stukje van de rand af. Ik zette het weer op het hoofd van de man en zei: ‘Kijk aan, een echte Frans de Hoek!’
De man fleurde op. Hij schudde mijn hand, boog zich voorover en fluisterde in mijn oor: ‘Mijn buurvrouw is getrouwd met een Rene Koogwaarts, zou u misschien...’
Ik sloeg hem joviaal op zijn arm en zei: ‘Wat een schelm! Een echte Frans de Hoek! Maar ik moet u teleurstellen, want uw buurvrouw is mijn vrouw en ik ben zeer aan haar gehecht’.
‘Geen punt’, zei de man, ‘Dank u en een goede dag!’ Enthousiast wuivend liep hij weer verder.
Ik haalde mijn boekje uit mijn zak en streepte een Willem Amsheek door. Enkele pagina’s verderop voegde ik een Frans de Hoek toe. Vervolgens greep ik een man bij zijn kladden en vroeg: ‘Bent u niet Thias Holendam?’