We noemen ze John, Steve en de rest, ach, we zien wel.

Stel je voor, je woont in Amerika en je bent net vader geworden van een achtling. De journalisten zijn allemaal langs geweest om foto’s te maken en je hebt net samen met je vrouw voor alle acht baby’s een plek gevonden om te slapen. Zij ligt inmiddels ook in bed en je hebt eindelijk even wat tijd om je gedachten op orde te zetten. En dan besef je het opeens.

Een paar jaar geleden heb je met het oog op de toekomst wat geld opzij gezet om de opleiding van je kinderen te kunnen betalen. Nou ja, voor twee kinderen. Wat nu?

Als je het geld eerlijk verdeelt over alle acht, hebben ze allemaal te weinig om iets mee te beginnen. Het is duidelijk: er moeten keuzes gemaakt worden. Hoe ga je dat aanpakken? Geef je het aan de twee meest talentvolle? De twee knapste? Hoe ga je het de rest vertellen? Nee, je krijgt niks, je bent niet slim genoeg. Je moeder en ik hebben een top 8 gemaakt en jij staat op 3. Ja, inderdaad, dat komt door je laatste rapport. Nee, het scheelde inderdaad niet veel. Had je nou maar een beetje beter je best gedaan, hé? Kop op! Je staat in ieder geval niet op de laatste plaats.

Wat zou je doen? Zes van die krengen verzuipen? Nee, agent, ik weet niet hoe ze in die zak kwamen. Die bakstenen zullen ze zelf wel mee hebben genomen. Of ze in de loop van de jaren één voor één op verschillende manieren laten ‘verongelukken’? Wie gaat er dit jaar aan? Ja, ik dacht ook aan Theo. Hij is sowieso al te duur sinds hij diabetes heeft.

Je kan ze natuurlijk altijd nog ter adoptie aanbieden. Leuk, stelletjes die langskomen en aanwijzen welke ze het leukst vinden. Blijf je wel zelf met de kneusjes zitten.