Leidsche karakterschets (2) De achtstejaars / Ode aan Freddie

Met al dat gedoe rond tempobeurzen en steeds intensievere studiedruk zal men welhaast vergeten dat er ook nog achtstejaars rondlopen in Leiden. Laatst sprak ik nog een zeldzaam goed geconserveerd exemplaar, zo een die nog rustig bezig is met zijn bachelor, een graad die nog niet bestond toen hij aankwam. Met een geoefende houding vormde hij een mooie klassieke contraposte tegen het statafeltje en zo te zien was hij na acht jaar het drinken nog lang niet zat. Maar dat acht jaar geen garantie is voor het vinden van spirituele rust en antwoord op levensvragen bleek uit zijn wroegingsdoorwoven monoloog.

"Freddie! Lul! Elk jaar word ik weer zo gelukkig in de El-Cid; al die mooie jonge slanke chickies, in parade over de Breestraat en door het KOG, al die slanke beentjes in korte rokjes... Maar dan komen koning Winter en jij, o vrees'lijk wezen, en worden eerst de lijven ingepakt in overdadige kleding, en dan woekert onder al die lagen kleding jouw werk voort! Jij voert ze de hele winter lang de optimale mix van alcohol, suiker en koolhydraten om bij het verschijnen van de lente vol trots de vele kilo's te kunnen tonen die er zijn bijgesmokkeld... De eerste jaarring! en zo gaat het nog vier, vijf jaar door! Elk vaasje, elk fluitje sluipt ongenadig naar kont of heup. Tot ik in verbijstering voor de Barrera zit en de tientallen Leidse muffins boven de skinnyjeans zie uitkomen. Dispuuts- en clubjasjes bollen op waar jij verschijnt. En dan heb ik het nog niet eens over..."

De tirade pruttelde voort tot hij bijna van het tafeltje weggegleden was, maar hij herpakte zich vlak voor de definitieve val en bedacht zich ineens dat er wel belangrijkere dingen waren dan filosofische bespiegelingen. "Hey sjaars, ik krijg een droge bek van al dat lullen, regel nog even een paar pitchers anders..." Toen de eerstejaars, gebukt onder het gewicht weer terugkwam schoot de oude man spontaan in zijn vaderlijke, didactische rol. De arme sjaars kreeg een intensieve les juffen en fiven, en het duurde niet lang tot het vrolijke gezelschap was gereduceerd tot een soort incoherent bewegende en communicerende beestjes.

"Freddie, dankjewel!" mompelde hij die nacht waarschijnlijk nog even, toen hij naast zijn lamme, zojuist veroverde bierzeug neerplofte om de kilotjes er even horizontaal af te sporten.