En ze breit truien die niemand draagt.

Bij de uitgang van de supermarkt staat een klein oud vrouwtje. Haar onderkaak bibbert alsof het vast zit met twee elastiekjes, het is niet duidelijk of ze ergens op aan het kauwen is. Haar kapsel is even groot als haar hoofd en het is verleidelijk om te denken dat ze haar haar zo draagt om groter te lijken.

Ze is aandachtig haar bonnetje aan het bekijken, waarschijnlijk op zoek naar fouten. Ze heeft immers de oorlog nog meegemaakt. Bovendien weet je het maar nooit met die supermarkten. De kruidenier kon je nog vertrouwen, maar die supermarkten gaat het alleen maar om het geld. Willen jullie nog een kopje? Nee ma, we gaan weer naar huis, de kinderen moeten morgen weer naar school. Op zondag? Eh, ja, het is een christelijke school.

Nee, ze past goed op haar centen. Iedereen is er immers op uit om kleine oude vrouwtjes beet te nemen. De buschauffeurs die haar geen korting geven als ze haar 65+-kaart vergeten is, de verkopers in de Leen Bakker die haar geen twee cent wisselgeld geven voor die lamp van 3,98, de groenteboer die de appels alweer tien cent duurder heeft gemaakt.

Maar daar blijft het niet bij. Al die mannen die tegen haar aan leunen in een volle trein of in de rij bij de Pet's Place. Ze is niet van gisteren, ze is ook jong geweest, ze weet waar jongens van die leeftijd aan denken. Aan haar lijf geen polonaise. Je moet er niet aan denken.

Dan stopt ze het bonnetje weg. Het lijkt allemaal in orde, jammer, maar er valt hier vast nog wel iets te halen. Een gratis blaadje met recepten en roddels. Gratis! En terecht.