Wij wachten wel

"Kom maar wat later
of laat maar niets meer van je horen."
De Zoon van God kijkt bedroefd
om zich heen en roept:
"Terug naar mij!" in alle ernst
en schiet in de lach
barst in lachen uit om de in Hem uitgedoofde hoop
voor Zijn evenbeeld, de houterigheid die uit de mensen blijkt, en reikt
naar Zijn flessenhals, die Hij naar het perfect gelaat
draagt en aan Zijn lippen zet. De wijn vloeit
de tijd vliegt, op de achtergrond
klapwieken engelen inwendig vurig om hun Heer en redder biddend
tot de hogere macht.
"De koets zal nu wel snel komen," vulde
de eerste, die rood piekhaar had, de leegte tegen Niemand
in het bijzonder, " Want deze kou doet Hem geen goed."
De anderen knikten zonder hun blikken op het futloze lichaam van hun Vriend te laten verslappen.
Zij konden zich nog om ene koets, nog om de zonsopkomst meer bekommeren, slechts om Hem,
gebeden prevelend die in de vastgeknepen kelen tot mantra's werden, hun blinde angst
in elke ademhaling voelbaar, nat en koud besloeg het hen de kraaltjes.

Ik liet ze los, ze werden weer poppen. Van buiten de kerststal hingen
de zakjes hooi aan zijden draadjes,
bedroefd keken zij naar binnen en wensten stil:
"Schiet op! Schiet op!!!"