En hij heet Gerrit, want dat allitereert.

“Ik ben er niet trots op. En geloof me als ik zeg dat ik me er af en toe best schuldig over voel. Maar dit is de enige manier waarop ik het kan doen. Meisje van mijn eigen leeftijd... Nee. Ik heb het geprobeerd, vaker dan ik fijn vond. Omdat ik het zeker wilde weten. Ik weet het nu zeker.

“En het is ook zo eenvoudig. Ik zie er betrouwbaar uit, doe mijn werk goed, niemand vindt het nodig om me in de gaten te houden. Ze zijn te verdoofd of te ver heen (of beide) om het erg te vinden en kunnen het meestal niet navertellen. Daarnaast: wie zou ze geloven?

“Het hoort ook al bij mijn werk om ze uit te kleden. Om ze te wassen, te verschonen en om te kleden. En ik heb niet zo lang nodig, zelf stellen ze geen eisen; ik ben in drie minuten klaar. Soms vinden ze het zelfs lekker, denk ik.

“Alleen de foto's van de kinderen, kleinkinderen of soms zelfs achterkleinkinderen op het nachtkastje. Die draai ik altijd even om. Het lukt me gewoon niet, als ik al die gezichten naar me zie kijken. Zo glad, zo reliëfloos, zo lelijk. Net zo lelijk als ik. Ik haat mezelf.

“Maar goed. Ik voel me dus af en toe wel een engerd.”



[Sorry hiervoor, lieve lezers! Ik houd zelf gewoon van meisjes met dikke billen. -Karel]